نویسنده : لارل اسنایدر

   ترجمه : نگین فانی‌نام

رمان تخیلی فوق اثری است برای کودکان، افراد بالغی که افکار کودکانه دارند و یا کسانی که فکر می کنند نمی توانند افکار و دنیای کودکان رافهمند.

جزیره ای زیبا و شگفت که نه کودک بی سرپرست در آن زندگی می کنند. هر سال با صدای زنگ یک قایق سبز رنگ، کودکی جدید که از همه ی بچه های جزیره کوچکتر است با خود به همراه می آورد. با ورود او می بایست بزرگترین فرد جمع جزیره را ترک کند، این قانون جزیره است و همه موظف به رعایت آن هستند.

حالا نوبت به دین، صمیمی ترین دوست جین رسیده که از جزیره و بچه ها دل بکند اما جینی دوست ندارد او برود و نمی تواند رفتن او را درک کند  …

گزیده ای از کتاب :

دین زیرچشمی به او نگاه کرد: بمونم؟

جینی سرش را تکان داد و به او نگاه کرد.

دین گفت: می دونی که نمی تونم این کارو بکنم جینی.

چرا نمی تونی؟

صدای دین حالا گرفته و عصبانی بود: چونکه خودت قانون رو می دونی. بعد هم شعر را از بر خواند:

نه نفر در جزیره، همه یتیم

اگر که بشه یه نفر زیاد…

جینی با خنده ی زننده ای حرف او را قطع کرد و گفت: حتما آسمون به زمین میاد؟

دین شانه هایش را بالا انداخت و گفت: شعر اینو میگه …

جینی گفت: مساله اینجاست که در واقعیت آسمون به زمین نمیاد. فقط نگاهش کن. گردنش را بالا کشید و به گستره ی بی پایان بالای سرش خیره شد. هرگز چیزی به این با ثباتی دیده بودی؟ این فقط یه شعر کوچیک احمقانه س. از کجا معلوم که کی سر همش کرده؟ احتمالا یکی از ارشدها سال ها پیش اینو از خودش درآورده تا سر اونایی رو که تحت نظارتش بودن گرم کنه. منم اگه بخوام می تونم یه ترانه از خودم در بیارم.