نویسنده : کیلا کارتر

   ترجمه : سمانه سعید

فلورا و برادرش جولیان مادرهای زیادی داشته اند و تئوری های مختلفی از نحوۀ به دنیا آمدنشان دارند؛ فلورا فکر می کند که آن دو از هیچ مادری متولد نشده اند، به همین خاطر به دنبال این است که بداند چگونه به دنیا آمده اند و به کجا تعلق دارند! آن ها دو سال است که با پدر و مادر جدیدشان زندگی می کنند و آدمک به آن دو قول داده است که تا همیشه مادرشان باقی می ماند و در کنارشان خواهد بود؛ به همین دلیل فلورا در تلاش است که به او و پدرش اعتماد کند و آن ها را دوست بدارد.

گزیده ای از کتاب :

می گویند اینکه لک لک ها بچه ها را به پدر و مادرهایشان هدیه می دهند افسانه است ولی مردم خیلی چیزها می گویند و در این خیلی چیزها هیچ کدام به ما نمی گویند که من و جولیان از کجا آمده ایم. شاید لک لک واقعیت دارد. شاید لک لک از منقار بزرگش استفاده می کند که بچه ها را بردارد و انگشت های پاهایشان را به پاها و انگشت های دست هایشان را به دست های بچه ها متصل می کند. شاید همان طور که پرینگلز روی بچه هایش می نشست و آنها را گرم نگه می داشت، لک لک هم روی بچه ها بنشیند و آنها را گرم و نرم نگه دارد.

سپس لک لک پرواز می کند و بچه ها را در خانه هایی که مادرها با آغوش باز منتظرشان هستند می اندازد. اگر بچه ها به طور شانسی در خانه ها و خانواده های خوبی بیفتند، خوشبحالشان می شود و آنها افراد خانواده اش می شوند و آنجا خانه ای می شود که بچه ها در آن به دنیا آمده اند.

اما لک لک سر به سر من و جولیان گذاشته است. او اعضای بدن ما را خیلی دیر به بدن هایمان متصل کرده است. به همین خاطر اعضای بدن ما خیلی بزرگ شده بود؛ انگشتان بزرگی داشتیم، سرهایمان سنگین و بزرگ بود. همین باعث شد که لک لک نتواند وزن ما را تحمل کند و اشتباهی ما را جایی انداخت که خانه و خانواده نبود، مادری نبود که با آغوش باز منتظر ما باشد.