نویسنده : ریتا ویلیامزگارسیا

   ترجمه : سمانه سعید

کلیتون بیرد علاقۀ زیادی به پدربزرگش، بابایی باحال، دارد و نه تنها او را بهترین پدربزرگ و نوازندۀ بلوز ماهر می داند که به او به چشم بهترین دوستش نگاه می کند. اما دنیا چشم دیدن رابطۀ دوستانۀ آن ها را ندارد و بابایی باحال را از او می گیرد. میراث موسیقیایی پدربزرگ که تنها امید کلیتون بیرد پس از مرگ او است توسط مادرش به حراج گذاشته می شود و کلیتون که دیگر تاب ماندن در کنار مادرش را ندارد از خانه فرار کرده و سفر زیرزمینی اش را آغاز می کند.

گزیده ای از کتاب :

کلیتون وارد اتاق شد.

اتاق تقریبا خالی از تمام نشانه های پدربزرگ و مادربزرگش بود. کلیتون با خودش زمزمه کرد: «چرا بابایی؟ چرا؟» کلیتون صدای زمزمه ی خودش را در اتاق کوچک با بازتاب آن از دیوار می شنید. تنها چیزهایی که باقی مانده بود تخت خالی بابایی، کمد لباس و آویزش بود. بابایی اولین گیتار و عکس های خودش و مامان بزرگ ایرنه را در این کمد قرار داده بود. خیلی عجیب بود که بابایی و مامان بزرگ در عکس ها جوان بودند. آن قدر جوان بودند که حتی بچه هم نداشتند. این عکس ها مربوط به خیلی خیلی سال پیش بود. چندین سال قبل از اینکه آنها به پدربزرگ و مادربزرگ یا حتی به پدر و مادر تبدیل شوند. کلیتون از ترانه های عاشقانه خوشش نمی آمد اما وقتی رابطه ی عاشقانه ی پدربزرگ و مادربزرگش را به یاد می آورد همه ی آن اشعار و ترانه ها معنی پیدا می کرد. بابایی باحال و جوان و مامان بزرگ ایرنه خوشحال به نظر می رسیدند؛ انگار که می خواستند پرواز کنند.