نویسنده : کنت اپل

   ترجمه : سمانه سعید

جوهرک دقیقا همان موجود تازه خلق شده و جذابی است که برای نجات زندگی طلسم شده خانواده ی رایلانس می تواند کارهای زیادی انجام دهد. وقتی که در نیمه شبی تاریک و متفاوت رنگ های دفتر طراحی پدر خانواده به هم پیوند می خورند جوهرک شکل می گیرد و وجودش خلاقیت از دست رفته پدر را بازآفرینی می کند، نیاز سارا به داشتن یک سگ را برطرف می سازد و به ایتن کمک می کند تا بتواند از پس مسئولیت سختی که به عهده گرفته برآید. ظاهر شدن و ناپدید شدن جوهرک در خانواده ی رایلانس به خلق ماجرایی پر رمز و راز و جذاب منجر می شود که حیرت خواننده و شوق او را برای رو به رو شدن با اتفاقات گوناگون کتاب برمی انگیزد.

گزیده ای از کتاب :

بوی عجیبی جوهرک را به خود جذب کرده بود. چطور می توانست دربرابر این بود مقاومت کند؟ اتاق پر از بوی دلنشین جوهر بود. جوهرک مسیر بو را دنبال کرد تا به میز بزرگی رسید. او خودش را روی تکه های زیاد کاغذ پهن کرد. هریک از آنها دارای مقدار زیادی جوهر سیاه بودند. او خشکش زده بود، همه چیز حیرت انگیز بود. هیچ وقت فکر نمی کرد جوهرک های دیگری مثل او هم در این دنیا وجود داشته باشد. فکر می کرد خودش تک و تنهاست. آیا این چیزی بود که باید پیدا می کرد؟ جایی پر از موجوداتی مثل خودش؟ جوهرک به سمت اولین تکه ی کاغذ رفت.  دلش می خواست جوهر روی آن را لمس کند اما احساس کرد این کار خیلی بی ادبانه است. به همین خاطر روی یک تکه از کاغذ نوشت: «سلام، حالتون خوبه؟»

جوهرک هیچ جوابی دریافت نکرد. جوهرک دوباره سعی کرد. سعی کرد از زبانی استفاده کند که در کتاب ها یاد گرفته است. « من اسمم جوهرکه. تو چی؟»

دوباره هیچ واکنشی ندید. جوهرک نوشت: «تو خیلی بدرفتار هستی!» و به سمت جوهر دوم رفت که شبیه یک پروانه ی نافرم بود: «سلام، تو مثل یک پروانه ی عجیب و غریبی!» اما هیچ پاسخی نشنید.

این بار یک تکه از جوهرک پشت پروانه را لمس کرد، اما متوجه شد که تکه ای از پروانه از هم جدا شد. آنجا بود که با حجمی از تنهایی رو به رو شد و فهمیدکه این موجودات مثل او نیستند. اینها تنها نقاشی هستند، مثل بقیه ی جوهرهای بی جان. او که نمی دانست این کاغذها نقاشی های کلاس دومی ها هستند که تازه می خواهند بفهمند هنر یعنی چه. بعضی تنها رنگ را روی کاغذ ریخته بودند، برخی با یک قلم مو یا اسفنج طرحی نامنظم کشیده بودند و بعضی دیگر فقط رنگ ها را روی کاغذ پاشیده بودند و آن را تا کرده بودند تا ببینند چه اثری می گذارد. جوهرک برای چند لجظه ای آنجا ماند و ناامیدی اش تبدیل به خستگی و اعصاب خردی شد. این تصاویر اصلا خوب نبودند، اصلا فرم قشنگی نداشتند، شبیه هیچ چیز نبودند…