نویسنده : نیلگون بودور

    ترجمه : فائزه پورعلی

اگر یک‌دهم زمانی که برای زیبایی ظاهری‌مان صرف می‌کنیم، صرف توجه به روحمان کنیم، این‌چنین ناراحت نخواهیم بود و فرد دیگری را هم ناراحت نخواهیم کرد...

چون انسان‌های ناراحت دیگران را هم ناراحت می‌کنند. انسان شاد سرش به زندگی خودش گرم می‌شود، اما انسان ناراحت به دیگران پیله می‌کند. دقیقاً مثل زمانی که رژیم گرفته بودم؛ قند خونم که پایین می‌آمد با ژست فردینی راه می‌رفتم و به اولین کسی که برخورد می‌کردم، پیله می‌کردم و می‌گفتم یک تکه کیک به من بده! وقتی در زندگی ناراحتی وجود دارد، نمی‌توان بدون بازگو کردنش به دیگری، از او گذشت. ناراحتی بدترین بیماری مسری است. کسی که بخواهد خود را از آن برهاند، نمی‌تواند در خانه بماند. بیرون می‌رود، شروع به کار کردن می‌کند، در ترافیک نوبت را رعایت می‌کند. ناراحتی‌اش را برای اولین کسی که ببیندش خالی می‌کند و هرچه در درونش باشد، پیش او بالا می‌آورد.

لطفاً وقتی به ظاهرتان نگاه می‌کنید، نگاهی به درونتان هم بیندازید...