نویسنده : ترنس بال

    ترجمه : نرگس تاجیک‌نشاطیه

رابطه بین نظریه و عمل در روایت معاصر، رابطه ای ابزاری تلقی می‌شود. امروزه نظریه‌ها را در علوم طبیعی و اجتماعی با ثمر آنها قضاوت می‌کنند و نظریه صرفا تا جایی خوب یا حتی درست خوانده می‌شود که ثمراتی تولید کند. اما تصورات از نظریه و عمل و روابط متقابل مفهومی و عملی آنها در طول تاریخ، مختلف و حتی متباین بوده است. افلاطون و ارسطو نظریه و عمل را کاملا متمایز از یکدیگر نمی‌دانند. در نظر آنها نظریه‌پردازی نوع خاصی از پراکسیس است. كانت با تمایز هستی شناسانه میان ذات معقول و پدیدار، بین فلسفه «عملی» و «نظری» تفکیک می‌گذارد. به نظر هگل و مارکس نظریه و عمل، مفاهیم انتزاعی نیستند بلکه در رابطه با هم در وحدتی دیالکتیکی عمل می‌کنند. در نگاه آرنت در جهان مدرن حوزه کنش عملا حذف و نظریه پرداز ضرورتأ به دیرینه‌شناس تبدیل شده و گذشته دور را بازسازی می‌کند تا در حال حاضر میزان از دست دادن آن را یادآوری کند. به نظر او نظریه سیاسی صرفا در جهانی رشد می‌کند که در آن کنش ممکن است و احیا و بازیابی یکی به احیا و بازیابی دیگری بستگی دارد. کتاب حاضر با پرداختن به تاریخ نظریه و عمل و تغییر نسبت آن‌ها در طول تاریخ نشان می‌دهد که چگونه نظریه و نظریه‌پرداز می‌تواند با نقد ابزارگرایی دوران مدرن، «سیاست به مثابه کنش» را احیا کند.