نویسنده : مهدی نوری‌صادقی

تاریکی، درۀ سرسبز معدن سنگ‌های حقیقت را در خوابی ناآرام فرو برده بود. آترین شمشیر به دست در کنار رودخانه منتظر بود. قلبش بی‌امان بر سینه اش می کوفت، قبضۀ شمشیر در دستان عرق کرده و لرزانش گداخته شده بود. سنگِ روی دستۀ شمشیر به سرخی می‌درخشید، اما نمی‌توانست در تاریکی مخملی و ضخیم شب نفوذ کند.
مارتادان‌ها، فرار بردگان را احساس کرده بودند؛ به آرامی از دیوارها و برج‌های روی تپه بیرون می‌آمدند. از دامنۀ کوه به پایین می‌خزیدند و بخاری مه‌آلود از خودشان در فضای یخ‌زدۀ دره پخش می‌کردند. سرمای گزندۀ وجودشان در جان زنده‌ها رسوخ می‌کرد. سرمایی که خون را در رگ‌ها منجمد می‌نمود و قلب را به خوابی ابدی فرو می‌برد تا تپیدن برای زندگی را فراموش کند...