زیستن به گونه‌ای «مجرد» و در «تنهایی» و «کروزوئه»وار نه ممکن و نه مطلوب است، آن هم در جهانی که اکنون به دهکده‌ای تبدیل شده و ارتباط اساس آن است. خود ارتباط کنشی است که نه در «سکوت» بلکه در «گفت‌و‌گو» شکل می گیرد و به قول سقراط حکیم، بدین‌سان «معنا» زاده می شود. «گفت‌وگو» فرایندی است بین حداقل دو فرد در زمینه‌ی مشخص که همواره اجتماعی است و در افق مکانی، زمانی و دانشی مشخص. بدون «گفت‌و‌گو» نمی‌توان انتظار «شنیدن» و «هم‌رایی» و «ساختن» چیزی را داشت. آغاز این راه اما «نسبی»دیدن و «مطلق»نپنداشتن افکارو آرای خود است و باز و شکفته‌شدن و ایجاد امکان و مجال «تغییر» دادن خود برای تغییر جهان در جهتی انسانی‌تر.

این کتاب برای آموزش این مهارت اساسی و محوری زندگی انسان امروز است.در این کتاب به درستی می‌خوانیم که چه‌گونه باید از پیله‌ی تنهایی و ترس از بیان نظر و انتقاد خود به یک وضعیت خارج شویم و مسئولیت‌پذیر باشیم و «اعتماد»و «همکاری» را در محیط زندگی و جمعی خود جاری و روان سازیم.