نویسنده : موریس مترلینک

    ترجمه : شقایق کبودانی

در اروپا در پایان سده‌ی 19 میلادی و اوایل سده‌ی 20 مکتبی به نام نمادگرایی یا سمبولیسم پدید آمد. نویسندگان و نقاشان این مکتب از این واقعیت که هنر فقط می‌تواند پدیده‌های علمی را با توضیحات فیزیولوژیکی به عنوان واکنشی در برابر رئالیسم و طبیعت گرایی توصیف کند، بیزار بودند. آن‌ها مفاهیم عمیقی را در هنر خود، مبانی جهان و به عبارت دیگر کشف روح جهان جستجو کردند، اما این افکار را آشکارا بیان نمی‌کردند، در عوض اندیشه را فشرده و کدگذاری کردند به یک نماد یا نشانه. آنها سناریو و فضایی را ایجاد کردند که از یک ساختار زبانی جدید برای انتقال ایده‌های عمیق یا درونی انسان استفاده کرد.
در این میان "موریس مترلینک" به عنوان یکی از تأثیرگذارترین نمایشنامه‌نویسان سمبولیست شناخته می‌شود. آثار "موریس مترلینک" با این واقعیت متمایز می‌شوند که او با یک داستان ساده و طراحی یک محیط ظاهرا عادی، مفاهیم ژرف و معانی عظیم را آنقدر ناگهانی ارائه می‌دهد که ذهن و روح خواننده تحت تأثیر قرار می‌گیرد. مرگ ، زمان و تولد نمونه‌هایی از این مفاهیم هستند.
در نمایش‌نامه‌ی "کوران" به قلم "موریس مترلینک"، قدرت درک از "کوران" گرفته شده و آن ها از دیگر حس‌های خود نیز استفاده نمی‌کنند؛ در واقع اگر پیشوای مذهبی نباشد، آن‌ها قادر نیستند قدم از قدم بردارند و این ناتوانی در درک محیط، آن‌ها را به ملعبه‌ی زمان تبدیل کرده است. حال، کشیشی سالخورده تصمیم گرفته آن‌ها را به جنگل ببرد تا صداهای خارج کلیسا را نیز بشنوند. وقتی کشیش برای آوردن آب، "کوران" را ترک می‌کند، آن‌ها بدون هیچ حرکت و جنبشی، همانجا منتظر او می‌نشینند. کشیش که نمی‌خواسته آن‌ها بدون کمترین شناختی از محیط، نهایتا در رختخواب‌های خود تلف شوند، همانجا کنار آن ایستاده به یک خواب ابدی می‌رود و آن ها ساعت‌ها بعد متوجه‌ی این موضوع می‌شوند.