نویسنده : کریستین هانا

     ترجمه : آفاق زرگریان

السا ولکوت سال­های سال را در انزوای اجباری، با خواندن داستان­‌های ماجراجویانه تخیلی و مجسم کردن زندگی دیگران سپری کرده بود. او در تنهایی اتاقش در میان رمان‌­هایی که تبدیل به دوستانش شده بودند گاه جرأت می­‌کرد رؤیای ماجراجو بودن را در سر بپروراند، اما نه غالباً. خانواده­ السا مکرراً به او می­‌گفتند آن بیماری که او در دوران کودکی­اش از آن جان سالم به در برده بود زندگی­اش را دگرگون ساخته و آن را شکننده و منزوی نموده بود و السا در روزهای خوب، به این امر باور داشت.

در روزهای بد، مثل امروز، او می­‌دانست که همیشه در خانواده خودش، یک بیگانه بوده است. آن­‌ها در همان روزهای نخست، نقص­های السا را احساس کرده بودند و دیده بودند که او در شأن­شان نیست.

السا دردی را احساس می­‌کرد که با یک نارضایتی همیشگی از راه می­رسید: حس از دست دادن چیزی بی­نام و نشان و ناشناخته. السا در برابر این درد نه با خواهش و تمنا یا جلب توجه کردن، بلکه با لب فرو بستن و با پذیرفتن این‌که دوستش داشتند اما حوصله­‌اش را نه، دوام آورده بود. این آزردگی آنقدر برایش عادی شده بود که او به ندرت متوجه آن می‌­شد. او می­‌دانست این قضیه هیچ ربطی به این بیماری که معمولاً طرد شدنش را به آن ربط می‌­دادند ندارد.