نویسنده : کارسون مک‌کولرز

    ترجمه : گلرخ جلالوندی

تنهایی، ناتوانی در برقراری ارتباط، احساس محرومیت، ضعف­ های رنج ­بار جسمانی و بیماری درون مایه‌های اصلی داستان‌های کارسون مک‌کولرز است که با زندگی دردناک نویسنده هم‌سو هستند. ناتوانی‌های جسمانی و بدن‌های کج و معوج در داستان‌­های مک‌کولرز  همگی نمود بیرونی تنهایی‌ها، طردشدگی ­ها، ضعف­‌های روحی و عصیان‌ها است.

او که از  پانزده ­سالگی با تب روماتیسم درگیر بود و در جوانی سکته کرد و فلج شد و یک بار در اقدامی ناموفق تصمیم به خودکشی گرفت، جوهر تمام رنج‌ها را نوشت و زمانی که همسر دومش او را به یک خودکشی مشترک دعوت کرد، دومین اقدام به مرگ را تنها به شوق نوشتن رد کرد.

از  آثار  او اقتباس‌های سینمایی و تئاتری بسیاری شده که شاید موفق­‌ترین آن اقتباس ادوارد آلبی از  رمان قصیده‌­ی کافه­‌ی غم باشد که صد و بیست و سه بار در برادوی به روی صحنه رفت.

با کشف رگه‌های اتوبیوگرافیک در داستان‌های او می‌­توان دریافت که او در اکثر مواقع خودش را می‌نوشته و شاید دلیل اینکه این چنین در ساختن تصویر رنج موفق بوده، همین نگارش صادقانه و جسورانه است.

در بخشی از اتوبیگرافی ناتمام مک­‌کولرز می­‌خوانیم: «این همیشه یکی از بزرگترین ترس‌های یک نویسنده است: داستان‌ها از کجا می‌­آیند؟ چه حادثه­‌ای، چه قصه‌ی کوچکی در زندگی زنجیره‌ی خلق یک اثر را آغاز می‌کند؟ یک بار داستانی نوشتم درباره‌­ی نویسنده‌­ای که دیگر قادر به نوشتن نیست و زمانی که دوستم تنسی ویلیامز آن را خواند، گفت: چطور جرات کردی چنین داستانی بنویسی؟ این وحشتناک­‌ترین قصه‌­ای بود که خواندم و من درست زمانی این داستان را نوشته ­بودم که در همین ناتوانی غرق شده ­بودم.»