«من از گورانی‌ها می‌ترسم» داستان ترس‌های یک زن میان‌سال به اسم فرنگیس است.که برخی از آن‌ها حاصل روان ناآرام او و برخی محصول شرایط اجتماعی است.

داستان در شهر کوچکی به اسم گوران می‌گذرد. فرنگیس از پس حوادث گوناگون، با پرسش‌های بنیادینی همچون «فعل وعمل درست را چگونه می‌توان تشخیص داد» یا «زندگی با درد و رنج آیا شایسته‌ی زیستن هست؟» و ... ،مواجه می‌شود.

داستان ساختار خطی دارد و کل حوادث در ظرف زمانی دو ماه اتفاق می‌افتد؛ حوادثی که فرنگیس را وادار به تغییر می‌کند. این حوادث در بستر اجتماعی دهه‌ی شصت و حال حاضر می‌گذرند. نویسنده با فلاش‌بک‌های متعدد گذشته و ترس‌های فرنگیس را واکاوی می‌کند. مشکل اصلی فرنگیس سنت دیرپای گوران است که دست و زبان او را بسته است. او تلاش می‌کند با سنت که مهم‌ترین منشاء ترس‌های اوست، مواجه شود.

جنایت، عشق، تنهایی، ترس و سنت از مضمون‌های اصلی این رمان هستند.

سلیمانی نویسنده‌ی اثر می‌گوید این رمان را در مدت زمان سه ماه نوشته است و مثل آثار دیگرش پرسش‌های فلسفی مهمی را دریک قصه‌ی پر ماجرا طرح کرده است