نویسنده : اوتسه مشفق  

   ترجمه : حامد کاظم‌زاده

اوتسه مشفق نویسنده ای از ایالت امریکا است و به عقیده ی خودش این رمان داستان تنهایی است. شخصیت اصلی داستان به نام وتسا در سوگ همسرش در کلبه ای دورافتاده کنار دریاچه زندگی می کند. رمان با نامه ای مرموز آغاز می شود که او هنگامی که با سگش برای قدم زدن به جنگل رفته پیدا می کند.

اسمش مگوا است، هیچ کس نمی داند چه کسی او را کشته است. هیچ جسدی هم در کار نیست و حتی هیچ مدرکی هم وجود ندارد. با وجود این وستا در ذهن خود زندگی ماگدا را می سازد و معما را حل می کند.

گزیده ای از کتاب :

در حالیکه از کنار جنگل عبور می کردیم، خورشید به بالای آسمان رسیده بود. روز در پیش رو، یک روز روشن و آسمانی صاف داشت. نه خبری از ابرهای سیاه درهم فرو رفته بود و نه طوفانی در لابلای بادهای سهمگین در هوای تازه بهار. هیچ دلیلی برای اضطراب و ترس وجود نداشت. پشت سر من چیزی که مرا بترساند و وادار به دویدن کند حس نمی شد. خب اکنون من یک یادداشت پیدا کرده بودم. اما چه کار باید بکنم؟

اذیتم نمی کرد. اگر ماگدا یک تهدید بود، به هرحال مرده بود. وبلیک، حداقل ماجرا این بود که گفته بود قاتل ماگدا نیست. ولی آنچه وجود داشت، یک نوشته سیاه و سفید بود. من نبودم. من می توانستم باور کنم. هیچ جای ترسیدن نبود. فقط یک تکه کاغذ بود که چند کلمه ای روی آن نوشته شده بود. اینطور مشغول یک تکه کاغذ شدن دیوانگی بود. حتی احمقانه. از پایین تپه عبور کرده، آن طرف جاده رفته، از مسیر سنگی به سمت کلبه حرکت کردیم. مقابل در که رسیدیم، قلاده ها را رها کرده، مثل همیشه با تکه ای پارچه پاهای چارلی را پاک کردم. یادداشت را به لب گرفته بودم و برای آنکه خیس نشود، لبهایم را به داخل دهانم فرو برده بودم. چارلی نگاهی به من انداخت. به نظر ناراحت بود اما این ناراحتی به خاطر اتفاقات افتاده نبود. بی شک اگر چیز نگران کننده ای بود، موهای گردن چارلی سیخ می شدند، حرکتی که نشان دهنده ی یک خطر است یا تهدید مرگ گوش های مخملی اش را پاک کرده، به داخل کلبه رفتیم.

آشپزخانه که رو به مسیر سنگی و باغ کوچک بود، هنوز سرد و تاریک بود. درست بیرون پنجره های آشپزخانه، به تازگی خاک حاصلخیز جمع کرده بودم و امیدوار بودم که بتوانم گل و گیاهی مثل گوجه فرنگی یا هویج بکارم. هیچ گل و گیاهی نمی توانست آن بیرون و روی آن خاک قرمز به دردنخور رشد کند.