نویسنده : علی باغداردلگشا

دوره مشروطه (1285 ش/1906 م) را یکی از مهمترین ادوار تجددگرایی در جامعه ایران می‌توان دانست؛ دوره‌ای که جامعه‌ی سنتی ایران برای نخستین بار خواهان تغییرات اجتماعی شد.
توجه به مسئله زن و پس از آن مطالبات زنان در این دوره را یکی از اصلی‌ترین مسائلی میتوان دانست که به دلیل وجود ساختارهای سنتی و مردمدار در جامعه ایران ابتدا توسط مردان مدافع حقوق زنان و پس از آن توسط زنان، مورد طرح و تحلیل قرار گرفت.
نتیجه‌ی ابتدایی این تغییرات اجتماعی برای زنان آن بود که به عنوان نیمه‌ی دیگر جامعه شناخته شدند، در تغییرات زبانی، به جای الفاظی چون ضعیفه و مخدرات از واژگانی چون زنان و بانوان برای معرفی آن‌ها استفاده شد، اجازه حق تحصیل و تاسیس مدارس دخترانه را پیدا کردند و با انتشار مطبوعات منتشر شده توسط خود زنان از 1289 شمسی به بعد به طرح گسترده‌ی مطالبات حقوقی خود پرداختند؛ مطالباتی که برخی از آن‌ها به نتیجه رسید و برخی دیگر نیزهم چنان در جدال سنت و تجدد، بی‌پاسخ مانده است.