نویسنده : هانیه فیض‌آبادی

کتاب پیش رو روایتگر داستان زندگی سخت و دشوار دختری به نام سورمه است، دختری بسیار جوان که پدری لاقید، معتاد و قمار باز دارد و مادری بیمار، شاید تنها افراد سالم خانواده سورمه و خواهرش ریحانه باشند؛ او مجبور است کار کند تا خرج خانواده را بدهد بی آنکه در نهایت چیزی برای تفریح و خوشگذرانی برایشان بماند. خرج داروهای مادر، خرج اجاره خانه، خرج تحصیل ریحانه، خرج گذران امور زندگی و هزار و یک خرج دیگر که گاه گاه از گوشه و کنار زندگی اش سردر می آورد شادی را از او ربوده و گویا با زندگی شرافتمندانه اوضاع هرگز بهتر نخواهد شد. همه چیز آن قدر سخت و ناگوار پیش می رود که در نهایت سورمه مجبور می شود در ازای گرفتن پولی خوب تن به کاری خلاف اعتقاداتش بدهد؛ رساندن مواد به افراد ثروتمندی که به زور خانواده شان برای ترک اعتیاد در بیمارستانی که کار می کند بستری شده اند.

گزیده ای از کتاب :

دستش را روی گودی کمرم نهاد و به سمت نور آبی رنگی که از چراغی با پایه بلند نشات می گرفت، هدایت کرد. نگاه گیرایش را به نگاهم گره زد. آخ که چه تب سوزاننده ای از آن چشم ها به جانم می ریخت. دستش در جیب شلوار خوش دوختش فرورفت و جعبه مخمل مشکی مقابلم باز شد. انعکاس نور آبی، روی نگین های انگشتر، زیبایی اش را دو چندان می کرد. اشک شوق در چشمم حلقه زد.

-تقدیم به شما.

حس کردم تمام خوش بختی و شعف دنیا در آن لحظه از آن من است. دستم پیش رفت و حلقه ظریف دور انگشتم پیچید. آن شب بهراد بود و صدای گیرا و دل نشینش که از نجوای عاشقانه سیرابم می کرد و من مبهوت آن همه نیک بختی بودم که به یک باره مرا غرق کرده بود. روی نیمکت زیر همان چراغ آبی رنگ نشستیم و تا نیمه های شب از آینده گفتیم، از روزهای سرشار از عشق و امید و نیک بختی، از خانه ای که قرار بود پرده های بنفش داشته باشد، از حیاطی که قرار بود درخت مو داشته باشد، از عطر گل های نرگسی و یاسی که قرار بود مدهوش مان کند، از کودکانی که قرار بود نام شان سایه و بهزاد باشد و نیمکتی که بعدها قبرستان آرزوهای من شد.