نویسنده : بهار صداقتی‌فر

با وجود مخالفت های منیره برای ازدواج، پدر و مادرش قرار ملاقاتی را با خانواده امیری ترتیب می دهند؛ منیره برای رسیدن به خواسته اش به خاله منیژه که پیرزنی تنها، مهربان و دوست داشتنی است رو می آورد و این موضوع دریچه ای را به سوی خاطرات منیژه که هیچ گاه ازدواج نکرده است، می گشاید.

گزیده ای از کتاب :

ارسلان با صدایی بلند فریاد کشید: باشد، برو! درست است فریبا خان زاده نیست، مادرش هم شاهزاده نیست،پولشان هم مثل ما از پارو بالا نمی رود، ولی این را بدان او یک انسان است! برای من یک انسان واقعی است؛ پاک و معصوم، حتی شاید خیلی بهتر از من و تو و سالار خان! ارسلان صدایش را لحظه به لحظه بالاتر می برد: باشد! من با او ازدواج نمی کنم! ولی ای کاش قبل از رفتن خوب تماشایم می کردی، اصلان خان! چون دیگر مرا نمی بینی! شاید با مردنم آبروی سالار خان بیشتر حفظ شود!

حرف ارسلان مانند تیری در جا میخکوبم کرد. وارفتم، کسل شدم، پاهایم سست شد، مغزم از فرمان حرکت بازایستاد. ارسلان چه می گفت؟ از چه حرف می زد؟ از خودکشی! از مردن! او عقلش را به کلی از دست داده بود! مردن به خاطر یک دختر عامی؟! آن هم یک کلفت که اصلا در شان ما نبود، از رگ و ریشه ما نبود، از فرهنگ و اصالت بویی نبرده بود! می دانستم که سرسخت تر از آن است که به حرفش عمل نکند، پس مانند بره ای مطیع که به کشتارگاه می رود آرام و بی رمق به طرفش بازگشتم. گویی ارسلان بار سنگینی را به دوش من نهاده بود که از سنگینی آن شانه هایم به طرف پایین کشیده می شدند. کاری که تیشه به ریشۀ خاندانمان می زد، ولی به ناچار باید کمکش می کردم، چارۀ دیگری نداشتم.