نویسنده : حسام‌الدین مهدوی

داستان ادبي و عاشقانه ي پيش رو روايتگر تعلق خاطر پسري دبستاني به هم كلاسي خود در روزهاي پرالتهاب و پاياني جنگ است. دلبستگي كه با بازگشت معشوق و خانواده اش به شهرشان، پس از نوشتن قطعنامه، به انتظار و حسرت تا دوران دانشكده و ديدار دوباره يار تبديل مي شود.

گزیده ای از کتاب :

برخي كلمات اما ديده نمي شوند حس مي شوند تجربه مي شوند جزئي از تو مي شوند اينها را بايد فهميد نه اينكه بعد از آن دو نقطه بياوريم كه… عشق از اين كلمات است؛ وقتي كه پدرم معنايش را نمي دانست وقتي كه برادرم طفره مي رفت وقتي مادرم به خدا پناه مي برد وقتي معلم، معنايش را كتمان مي كرد؛ عشق از اين كلمات است كه بايد معنايش را ذره ذره فهميد.

آن روز هم من پاي تخته بودم سال ها گذشته بود و موضوع بحث اگرچه عشق نبود من اما به عشق فكر مي كردم؛ عشق ديربازده ترين موضوع آفرينش است كه در ميانسالي به بلوغ مي رسد.