(صلح رویای من)

نویسنده : یورگن تودنهوفر

    ترجمه : حسین تهرانی

کتاب تو نباید بکشی دادخواهی تندوتیز یورگن تودنهوفر علیه سیاست تحقیرآمیز غرب و علیه دروغ‌، به‌عنوان مادر تمام جنگ‌ها است. او معتقد است که غرب برای حفظ منافعش می‌جنگد. زمانی دست به پاک‌سازی نژادی یهودیان می‌زند و حالا به اسم دفاع از حقوق بشر و برقراری صلح، مسلمانان را تروریست جلوه می‌دهد و در این کشورها دست به قتل‌عام می‌زند و یا آن‌ها را به جان هم می‌اندازد. دروغ، جزء جدایی‌ناپذیر تمدن غرب است که باعث همه نزاع‌ها می‌شود.

تودنهوفر در کتاب تو نباید بکشی، خاطرات سفرهایش به افغانستان، لیبی، تونس، مصر، سوریه و ایران را در دوران بهار عربی و در اوج بحران اتمی ایران شرح می‌دهد و از جنایات دنیای غرب بر علیه جهان اسلام پرده بر می‌دارد.

ما دوران برده‌داری، سوزاندن جادوگران، استعمار، راسیسم و آپارتاید را با موفقیت پشت سر گذاشتیم. اگر موفق شویم جنگ را هم غیرقانونی اعلام کنیم، بشریت گام بزرگی رو به جلو برداشته است. یورگن تودنهوفر (Jürgen Todenhöfer)

در ابتدای کتاب تو نباید بکشی (Du sollst nicht töten:Mein Traum vom Frieden) می‌خوانید:

چهار هفته پیش در بن‌غازی انقلاب شروع شده بود. نیروهای قذافی سه روز بعد شهر را ترک و به سمت بریقه عقب‌نشینی کردند. از قرار معلوم، حالا بریقه هم آزاد شده است. رنگ آسمان اکثر مواقع خاکستری است. باد مرتباً دانه‌های شن را به ارتفاع یک متر بلند می‌کند و به شیشه‌ی جلوی ماشین می‌کوبد. طبیعت به‌نظر غیراقتصادی و متروکه می‌آید و در آن هیچ اثری از زندگی دیده نمی‌شود.

ولی فضای حاکم بر ماشین بسیار خوب است. هر جا که عبداللطیف حضور داشته باشد، آنجا اخلاق خوش حاکم است. صمیمیتش آدم را جادو می‌کند. سه روز پیش که در هوای بارانی طبرق، با آن موهای مجعد و سفیدش، سرش را خندان وارد ماشین کرد، او را «My smiling hero- قهرمان خندانم» نامیدم. فراموش کرده بودم که انسان‌های تا این اندازه مثبت هم وجود دارند.

امروز برای عبداللطیف روز خاصی است. وجودش نه‌تنها آکنده از انقلاب عربی است، که از رودست زدن به رهبر شورشیان اجدبیه/ بریقه، ژنرال سلیمان محمود هم خوشحال است. ژنرال کله‌طاس، با آن سبیل‌های خاکستری‌اش که شبیه سبیل‌های بیسمارک بود، برای من و یولیا یک سخنرانی طولانی درباره‌ی ژنرال کلاوزوتیس و رومل انجام داد.

وقتی متوجه شد که من بارها پسر رومل را دیده‌ام، چشمانش برق زد. ولی بعد با قاطعیت تمام گفت که ادامه‌ی سفر به بریقه امکان‌پذیر نیست. نبرد در این شهر تا همین دیروز ادامه داشته است. اشخاصی که خانواده‌ی رومل را می‌شناسند، بسیار ارزشمندتر از آن هستند که دست به چنین سفر ماجراجویانه‌ای بزنند. او از استدلال عجیب‌وغریبش خشنود به‌نظر می‌رسید.

به این ترتیب سفر به بریقه از نظر من تمام شده بود. با دلخوری در ماشین عبداللطیف نشسته بودیم و گزارش ملاقات‌مان را با شاگردِ کلاوزوتیس می‌دادیم. وقتی عبداللطیف متوجه دلخوریمان شد، چشمانش به شکل رندانه‌ای شروع کرد به درخشیدن. او از مدت‌ها قبل می‌دانست که چگونه ما را به بریقه ببرد. درحالی‌که منتظرمان نشسته بود، یوسف از او پرسیده بود که آیا می‌تواند همراه با ما به بریقه بیاید یا نه، او هم در جواب گفته بود که آنجا فامیل دارد. حتی یک راه فرعی از میان صحرا را هم می‌شناسد، یوسف باز برای اطمینان‌خاطر به اقوامش تلفن زده بود و آن‌ها هم تأیید کرده بودند که این شهر نفتی آزاد است. عبداللطیف هم پس از تلفنی که به یکی از بهترین دوستانش زد، به همین نتیجه رسید. نیروهای قذافی که چندین روز این شهر را به اشغال خود درآورده بودند، مجبور به عقب‌نشینی شده بودند.

ما این امکان را پیدا می‌کردیم که با لیبیایی‌هایی که این دوران را تجربه کرده بودند، حرف بزنیم و آن‌ها می‌توانستند صحت گزارش‌هایی را که رسانه‌های عمومی درباره‌ی اعدام‌ها و تجاوزهای دسته‌جمعی منتشر کرده بودند، تأیید و یا تکذیب کنند. آن‌ها می‌توانستند بگویند که چه چیزهایی شعر است و چه چیزهایی واقعیت دارد. عبداللطیف می‌داند که این دقیقاً همان چیزی است که می‌خواهم استخراج کنم.

با لبی خندان می‌گوید: «می‌دانید که، هیچ‌کس نمی‌تواند جلوی ما را بگیرد.» بعد با آن صدای خش‌دارش، و کمی خارج از ریتم، می‌خواند: «Yes, with a little help from my friends.»