نویسنده : نسیم خلیلی

کتاب پیش رو روایت گر داستانی خیالی است که در بخش هایی از واقعیتی تاریخی وام گرفته، از خاطرات زندانیان سیاسی تبعید شده به جزیره خارک بعد از کودتای مرداد هزار و سیصد و سی و دو خورشیدی. این اثر شانزدهمین کتاب نویسنده است و روایتی عاشقانه دارد که بخشی از آن در شهرهای شمالی ایران روایت می شود، نویسنده آن چنان قدرتمند ظاهر شده که خواننده را به راحتی به همه مکان هایی که از آن می گوید فرامی خواند و آن چنان اثر خود را از آدرس های ارزشمند هنری مملو ساخته که مخاطب با هنرهایی بی شمار مواجه می شود و برای سرک کشیدن به این آدرس های ارزشمند ترغیب می گردد.

گزیده ای از کتاب :

کلید را در سوراخ در چرخاندم و رفتیم تو، حیاط یک تکه مربعی بود که از درز همه موزاییک هایش، گیاهان خودرو شکفته بودند. با برگ هایی ترد و گل های صحرایی کوچکی که در اثر رطوبت روی گلبرگ هایشان شبنم هایی رخشان، روشنایی می پراکند. طاها در آهنی را روی شنزار ورودی لغزاند و تکیه اش داد به دیوارهای پر از پیچک تا ماشین را بیاورد توی حیاط.

تندیس ها داشتند به ما نگاه می کردند. نگاه مرد غمگین و نگاه زن کمی زندگی بخش بود. شبیه نگاه زن آرایشگری که در یزد ابروهایم را برایم برمی داشت. خانه اش در انتهای یک کوچه بن بست بود و پنجره های عریضی داشت. خانه ای بدقواره که هیچ شباهتی به مسجدها و خانه های سنتی شهر نداشت. چشمان زن همیشه می خندید. آخرین باری که دیدمش اول از سربازی پسر بزرگش گفته بود و بعد با لبخند به شکمش که پشت تی شرت گل بهی اش کمی ورم کرده بود، اشاره کرده و گفته بود حامله است. خانه اش در سکوت فرورفته بود. غروب بود و پرنده ها نمی خواندند. روی قالیچه ورودی خانه که به سمت اتاقک آرایشگاه باز می شود، نقش یک چهارپای رنگین بود که گویی داشت باری سنگین را به منزل می برد و من انگار برای اولین بار می دیدمش و از دیدنش حس عجیبی داشتم. خنکای موچین را پشت پلکم حس می کردم و صدای زن مثل نفس هایش، مثل نسیم به گونه هایم می خورد: نمی دونم کار خوبی کردم حامله شدم یا نه!