(ویراست جدید)

نویسنده : محمود فلکی

شعر نیما، شعر پوست‌تلخی است. شاید بتوان گفت همچون لیمو شیرینی است که باید پوست تلخش را شکافت و حتی پوست‌واره‌های هر پاره یا قاچ آن را نیز کنار زد تا به شیرینی‌اش دست یافت. نیما به قول خودش، رودخانه‌ای است که از هر کجای آن می‌توان آب برداشت. درباره نیما و شعرهایش به صورت پراکنده گفته و نوشته شده است؛ ولی هنوز گم‌گوشه‌های سرزمین شعر او فراوان است. نویسنده در این کتاب کوشیده تا بر پاره‌ای از این گم‌گوشه‌ها نگاهی بیفکند. نویسنده تلاش کرده به جای برخورد صرفاً فنی با شعر نیما، به تحلیل یا تأویل زیبایی‌شناختی ـ روان‌شناختی آن بپردازد واگر گاه به نکات فنی گریزی زده است؛ یا به دلیل نمایاندن پاره‌ای از نوآوری‌های و توان‌های شعر نیمایی یا برای آماده‌سازی زمینه در جهت گشوده گره‌ای بوده است.