نویسنده : جوزف مورفی

    ترجمه : رامین بختیاری

رکن اساسی در هنر بخشایش این است که فرد خود اشتیاق و تمایل داشته باشد دیگران و خود را ببخشد. همین که از ته دل دوست داشته باشید دیگران را ببخشید، در واقع نیمی از مسیر را طی کرده‌اید. البته خود بهتر از من می‌دانید بخشیدن دیگری لزوماً به این معنی نیست که باید او را دوست داشته باشید یا تمایل داشته باشید بار دیگر با او رابطه‌ صمیمانه‌ برقرار کنید. نمی‌توان به‌ زور دیگران را دوست داشت. این درست مثل این است حکومت یک کشور قانونی تصویب کند که بر اساس آن حسن نیت، عشق ورزیدن، آرامش، شکیبایی و ایستادگی وظایفی اجباری برای همه باشند. شما نمی‌توانید به سبب این‌ که فرد دیگری به شما دستور داده یا از شما خواسته کسی را دوست داشته باشید. با این حال به یاد داشته باشیم که می‌توانیم به دیگران عشق بورزیم و محبت کنیم بدون این‌که آن‌ها را دوست داشته باشیم.

کتاب مقدس ما را به عشق ورزیدن به یکدیگر فرا می‌خواند. شاید در ابتدا عمل به این دستور غیرممکن به نظر برسد، اما اگر کسی از ته دل بخواهد، می‌تواند به همه عشق بورزد. عشق یعنی این‌ که برای همه سلامتی، شادکامی، آرامش، لذت، دلخوشی و همه‌ خوبی‌ها و نعمت‌های زندگی را آرزو کنیم. عشق ورزیدن به همه یک پیش‌شرط دارد: این‌ که واقعا از ته دل بخواهیم. وقتی دیگران را می‌بخشید، این بزرگواری شما را نمی‌رساند بلکه نشان‌ دهنده خودخواهی شماست، چون هر چیزی که برای دیگران می‌خواهید، در واقع برای خود می‌خواهید و به این دلیل این شما هستید که چنین افکاری را در ذهن دارید و چنین احساسی می‌کنید. شما همان هستید که فکر و احساس می‌کنید. چیزی آسان‌تر از این سراغ دارید؟!