در مجموعه‌ی «دست‌هایت را در کلمه‌هایم فروکن» بخش تلخی از گذشته‌ی شاعر محبوس شده است. بخشی از گذشته‌ی بخشیده شده‌ای که هرگاه سطرهایش را مرور می‌کنم دقیقه‌ها و ساعت‌ها و روزها در گذشته چرخ می‌زنم و در شانه‌هایم افتادگی محزونی را احساس می‌کنم.

این سطرها تجربه‌ی زیستن من‌اند و امیدوارم با انتشارشان، گذشته‌ی سالی که اندوهش بیش‌تر از شادی‌هایش بوده، کمی دورتر از من بایستد.

                                                                                                                                         برگرفته از مقدمه‌ی این کتاب

شعری از این کتاب:

تو شکلِ پناه شده ای یا من بی پناهم؟
تو مرا به تن‌ات عادت داده ای یا من بی اندازه زخم دارم؟
من تحملِ کدام بَلای زمینی ام که فریاد که می زنم
آسمان، باران به چشم هایم تحمیل می کند..
شاید زیر تیغِ گرمِ آفتاب، آب رفته ام که چنین بی جانم
یا تو آنقدر بزرگ شده ای که گوشه ی کوچکی از دامنت
مرهمِ نرمی ست بر زخم هایم
رو به آینه که زخم را زمزمه می کنم رنگ ها می شکنند و
پیشِ روی تو هرچه می گویم کوچک است
آنقدر کوچک که دستِ هیچ دردی
به شانه هایت نمی رسد..
تو شکلِ پناه شده ای یا من بی پناهم .