نویسنده : سارا دنیل

   ترجمه : شیوا جمشیدی

اثر پیش رو مقدمه ای جامع در باب مسئله ی دلبستگی بزرگسالان است که به ارائه مطالبی در این زمینه و آشکار ساختن نقش به سزایی که نتایج حاصل از پژوهش های جدید در نظریه دلبستگی می تواند در خلق بینش نسبت به پیشینه ی چالش های رابطه ای مراجعان ایفا کند و درمانگران را برای کار با مراجعین بزرگسال و مدیریت چالش های مربوطه همراهی کند، روی آورده است. این کتاب به طور خاص بر درمان انفرادی بزرگسالان تمرکز دارد و ارتباط میان سبک های دلبستگی با اشکال و موقعیت های مختلف درمانی را نشان می دهد. در حقیقت می توان از اثر حاضر به عنوان راهنمایی استفاده کرد که چشم اندازی نظری فراهم می آورد و می توان آن را برای کسب آگاهی و تلفیق با طیف گسترده ای از اقدامات درمانی مورد استفاده قرار داد.

گزیده ای از کتاب :

یک تفاوت اساسی بین روایت یک فرد اجتنابی با روایت یک فرد دلبسته ایمن این است که، خاطرات مشخصی که درباره ماهیت رابطه فرد با مراقبانش بینش فراهم کنند در روایات افراد اجتنابی دیده نمی شود. یک فرد دلبسته ایمن اغلب می تواند در مصاحبه دلبستگی بزرگسال به مثال های عینی فراوانی اشاره کند، در حالی که فرد اجتنابی اغلب با طفره روی پاسخ می دهد و گزارش می کند که نمی تواند هیچ رویداد ملموسی را به یاد آورد. اما همان طور که پیشتر نیز اشاره شد، این تفاوت در گزارش کردن نمی تواند به واسطه تفاوت در توانایی یادآوری کلی بین افراد اجتنابی و ایمن تبیین شود. شاید بتوان این پدیده را به دو شکل تبیین کرد: یک توضیح این است که افراد اجتنابی، هشیارانه یا ناهشیارانه، دسترسی به خاطرات عینی را مسدود می کنند؛ تبیین دوم این است که چون این افراد گرایش دارند توجه خود را از تعاملات مرتبط با دلبستگی دور کنند، هنگام رخداد خاطراتی از این دست آنها را در حافظه شان «کدگذاری» نمی کنند. پژوهش های تجربی نشان می دهند هر دوی این سازوکارها در روایات افراد دلبسته ایمن نقش دارند.

وقتی روایتی عمدتا در یک سطح انتزاعی و کلی ارائه شود، رسیدن به یک تصویر واضح و مشخص درباره آنچه شخص دارد درباره اش صحبت می کند دشوار می گردد. این یعنی، شاید برای شنونده چنین روایتی سخت باشد بتواند پی ببرد تعامل بین یک فرد اجتنابی با دیگر افراد واقعا چگونه بوده است. این روایت به تفصیل و با جزئیات ارائه نمی شود و بیشتر به شکل یک طرح کلی باقی می ماند. شنونده ها احساس می کنند انگار باید حدس هایی بزنند و بر اساس آنچه خودشان می دانند یا تجربه کرده اند، تصویر خود را بسازند. بنابراین وقتی روایتی حاوی تعداد بسیار اندکی خاطره عینی است، این خطر وجود دارد که شنونده ها به یک تصویر ناصحیح برسند.