(شکل‌گیری ،موانع و چاره‌اندیشی)

نویسنده : جرمی سفران ،کریستوفر موران

   ترجمه : فاطمه حسینی غفاری

کتاب پیش رو که در راستای ارتقاء اثربخشی درمان گردآوری شده است، با استفاده از توصیف نمونه های بالینی به شرح و ارائه ی تکنیک ها و اصول موثر و کارآمد در زمینه ی اتحاد درمانی به عنوان یکی از مهم ترین عوامل مشترک روان درمانی می پردازد و ضمن فرمول بندی مجدد این مفهوم (اتحاد درمانی)، چگونگی کار کردن با فرایندهای منفی در روان درمانی، نحوه ی تعامل با مشکلات موجود در اتحاد درمانی و مقابله با موضوع بن بست در این حوزه را آموزش می دهد.

گزیده ای از کتاب :

در بسیاری از موارد، میزان تلخی، بدبینی و ناامیدی بیماران مانع از هر نوع آرامش یا آسایش از سوی دیگری می شود و تلاش های دیگران برای برقراری ارتباط یا کمک به آن ها ناکام می ماند. چنین مواردی به احتمال زیاد باعث ایجاد احساس انتقال متقابل منفی زیادی در درمانگر می شود.

اغلب افراد ناامیدی خود را از دیگران پنهان می کنند، زیرا باور دارند که دیگران از آن ها فاصله می گیرند. آن ها این میزان ناامیدی را از خودشان نیز مخفی می کنند، زیرا اعتراف به آن بسیار دردناک است. وقتی فرد احساس ناامیدی می کند، اولین قدم در فرایند ایجاد ایمان، اعتراف کامل به ناامیدی و پذیرش ناامیدی و به اشتراک گذاشتن آن با دیگری است. درنتیجه، درمانگران بایستی در ابتدای درمان نسبت به هر نشانه ای از بدبینی و یا ناامیدی هوشیار باشند. وظیفه درمانگران این است که بیماران را ترغیب کنند که احساس بدبینی، خشم و یا ناامیدی را که در اینجا و اکنون تجربه می کنند، بیان کنند. به این ترتیب، می توان احساس مبهم و کلی ناامیدی و درماندگی را که بیمار به تنهایی تجربه می کند، به احساس ناامیدی مشخص در زمینه رابطه ای خاص در فضای درمان تبدیل کرد.

این تغییر فوایدی دارد. اول اینکه بیمار با بیان احساس ناامیدی به درمانگر، این احساس را به طور کامل بیان می کند و به بیمار کمک می شود تا با درد زیربنایی ناشی از احساس تسلیم و یا فعال سازی دوباره اشتیاق تحقق نیافته روبه رو شود، احساسی که بیمار به طور کامل با آن روبه رو نشده است. این اشتیاق فرصتی برای برقراری ارتباط فراهم می کند. دوم، با ابراز این احساسات به درمانگر، بیمار احساس انزوای کمتری می کند. به این ترتیب، بیمار سفری را آغاز می کند که گویی از تبعید برمی گردد و به جامعه انسانی می پیوندد. اگر درمانگر بتواند به احساس ناامیدی بیمار بدون رهاشدگی یا کناره گیری پاسخ دهد، بیمار متوجه می شود که لازم نیست با ناامیدی اش تنها بماند. درمانگر با پاسخ گویی همدلانه و حاکی از فهم به ناامیدی بیمار، به او توجه و همدردی نشان می دهد.