نویسنده : بختیار علی

    ترجمه : عباس محمودی

نمایشنامه فلسفی ” به سوی دوزخ … ای بی گناهان” یادآور آن داستان آغازین است: تبعید آدم و حوا. جهانی که در آن سیستم و قدرت در صدد ایجاد جامعه‌ای هستند که باید همه در آن ” احساسِ گناه” ناکرده بکنند و مجرم و شریک جرم باشند و دستشان به گناهی آلوده. جامعه‌ای که شرط آزاد زیستن در آن تحملِ بارِ سنگین گناه است. بُعد تراژیک این نمایشنامه وجود دوزخی است که در آن آدم‌ها با وجود محکومیت و شکنجه‌های هولناک، هم‌چنان در سکوت ابدی خویش از شرایط موجود سپاسگزارند، و یا آن‌که تاب چنان وضعیتی ندارند و رهایی‌شان را در مرگ می‌بینند و به آن تن می‌دهند.

مصطفی     ولی چرا تو همچین گناهی رو انتخاب کردی؟

جمیله        باید گناهی می‌بود که بازپرس ها باورش می کردن

مصطفی      خب، ولی می‌تونستی داستان دیگه ای سَرهم کنی

جمیله        اونا هم احمق‌ان؛ احمق مثل تو.

مصطفی      چرا این‌جوری با من حرف می‌زنی جمیله.

جمیله        هر گناهی رو پیدا می‌کردم می‌گفتند؛ تو زنِ خانه‌داری هستی، این گناه به تو نمی‌خوره.

مصطفی      کی اینو می‌گفت؟ یارو خبرنگاره؟

جمیله       به نظر اونا تنها گناهی که مناسبِ زن باشه؛ اینه که زن پاهاشو هوا کنه، بجزاین، هر گناهی که می‌بافتم می‌گفتند:

” زن نمی‌تواند چنین کاری انجام دهد، این گناهِ مردانه است”

مصطفی     خدای من … گناهِ زنانه و مردانه چه صیغه‌ایه؟

جمیله       نه. مردها ، همة گناه هارو به انحصار خودشون درآوردن‌ و تنها چیزی که برای ما مونده؛ فقط اون گناهیه که به انداممون ربط داره.