نویسنده : آرتور شنیتسلر

    ترجمه : علی‌اصغر حداد

راستی وحشتناک نیست که آدمی می‌تواند در ایام خوشی از هولناک‌ترین واقعه شوخی‌کنان و آسوده خاطر یاد کند، طوری که گویی واقعه‌ای از این دست فقط برای دیگران پیش می‌آید و ممکن نیست برای خود ما رخ دهد؟! اما بعد رخ می‌دهد، باورش نمی‌کنی، با این همه به آن گردن می‌گذاری؛ و زمان می‌گذرد، به زندگی ادامه می‌دهی، در بستری می‌خوابی که زمانی با دلدار خود در آن سهیم بوده‌ای، از همان لیوانی می‌نوشی که او به لب برده است، در سایه سار همان درخت کاجی توت فرنگی می‌چینی که پیشتر با او می‌چیدی، با کسی که دیگر میوه نخواهد چید؛ و نه مرگ را دریافته‌ای و نه زندگی را.