نویسنده : منیر مهریزی‌مقدم  

داستان راجب دختری به اسم بهار است که در بحبوحه شکوفایی با نمود شایع جوامع شهری و امروزی ، یعنی طلاق روبرو میشود ، امّا با وقار و بردباری و خودباوری راه تازه ای در زندگی اش میجوید تا آینده اش را به شکل دیگری رقم بزند و تقدیر خود را به قضا و قدر نمیسپارد …

با نگاهی به درخت نیمه عریان خزان زده از پشت شیشه ی پنجره، سرخورده و مایوس به خاله گفتم:

شانس منه دیگه خاله … حکایت این ازدواج نافرجام من شده آش نخورده و دهن سوخته!

خاله با مکس کوتاه مرددی جواب داد : ناراحت نشی قربونت برم

ولی شناسامه ات و اونچه جلوی چشم مردم بوده میگه تو یک زن مطلقه ای!

اینو که نمیشه منکرش شد، میشه ؟

خونم با شیندن این حرف حساب به جوش آمد، ولی به شدت جلوی انفجار صدایم را گرفتم و در دل به ساسان و بخت بد خودم لعنت فرستادم.

هیچ کس به خودش جرئت نداده بود اسم مطلقه رویم بگذارد،ولی دروغ که نبود، به قول خاله جای انکار نداشت .