نویسنده : مژگان زارع 

وقتی بزرگ‌تر می‌شوی انگار پرتابت کرده‌اند میان واقعیت‌های بزرگ‌تر و می‌فهمی که زندگی خیلی اوقات آن‌چه دوست داری و درست می‌پنداری نخواهد شد. گاهی درهم ریختگی‌های اطراف در یک لحظه تو را وا می‌دارد به انتخابی خلاف خواسته ‌هایت و در مسیری قرار می‌گیری که در اندک زمان اجبار در انتخاب‌های ناخواسته مجبورت می‌کند بشوی آن کسی که نیستی.

حتی گاهی ترس از واکنش دیگران تو را وا می‌دارد به راست نگفتن، دروغ گفتن و باز در راهی قرار می‌گیری، ندانسته و ناخواسته. بعضی اوقات دلت می‌خواهد تمام این‌ها خوابی باشد هولناک که دم صبح عرق کرده و با وحشت از کابوس بیدار شوی: خوابی که برخلاف تصوراتت پر از حس زیبای عاشقانه و رویای طلایی نیست. فراموش نکن که در خواب نیستی.

زندگی گاهی بی‏‌رحم می‏‌شود و انگار تمام نيرويش را جمع می‏‌کند تا پوزخندی تلخ بزند به ريخت و قيافه عاشق و معشوق، وطوری بشود که عاشقِ دلباخته ما بگويد همه اين‏ها فقط حرف است و قصه! اصلاً شايد عشق همه‏‌اش همين است و وقتی جاودانه می‏‌شود که همراه با نرسيدن باشد: عشق در لحظه جدا شدن و نرسيدن نطفه‏‌اش کامل می‏‌شود و معنا پيدا می‏‌کند.

انگار که اين دو، عشق و جدايی، همزاد يکديگرند. وقتی اولی نطفه می‏‌بندد، دومی خود را آماده حضور می‏‌نمايد و منتظر می‏‌شود تا وقتش برسد.