نویسنده : نازی بهبودیان 

مي‌داني؟! شايد كساني مثل من همواره توهم اين را دارند كه كساني چون تو از روي ترحم سراغشان آمده باشند! اما گاهي فكر مي‌كنم نكند خود را فريب داده‌ام و حس دلسوزي تو را به «عشق» تعبير كرده‌ام و مي‌ترسم كه تو نيز نداني هنوز كه عشق در وجودت جوانه زده يا حسي چون ترحم! قبول كن همه ما تصوري از عشق داريم فكر مي‌كنيم معشوق ما با تمام دنيا فقر دارد پس به صراحت و با صداي بلند مي‌گويم كه من يكي هستم مثل تمام آدم‌هاي ديگر با آرزوهاي كوچك كه سعادت را در دوست داشتن جستجو مي‌كنم دوست داشتني كه بي‌ترديد دو سويه دارد! من به جاي حساب و كتاب عشق را برگزيدم و پاي آن مي‌ايستم و تو اگر از زير سايه حسابگري و دور انديشي درآيي و تا روشنايي عشقي بي‌دريغ گام برداري در كنارت خواهم بود تا ابد تا وقتي آسمان، روشن باقي خواهد ماند.