نویسنده : پروانه شفاعی

داستانی که در محله ای قدیمی و میان خانواده ای مذهبی و با اصالت روایت می شود؛ یکی از اعضای این خانواده پسری است به نام محمدحسین که بر حسب اتفاق دختری با ظاهر و عقاید متفاوت پیش رویش قرار می گیرد، دختری که برخلاف او خود را اسیر قید و بند دین نکرده است.

شفاعی به شکلی جالب و خواندنی هدف خود را دنبال کرده و بدون شعار زدگی درس هایی را برای زندگی در اختیار مخاطب خود قرار داده است.

گزیده ای از کتاب :

تلفن آنقدر زنگ خورد  تا قطع شد. تازه از صدای گوش خراش تلفن خانه خلاص شده بود که اینبار تلفن همراهش که روی ویبره بود، روی میز به ویز ویز افتاد. چشمان سوزناکش را با آهی بست و دستش را روی سرش که حس می کرد آنی مغزش از کاسه بیرون می زند، گذاشت. کوفتگی و بی حالی جای جای بدنش را از کار انداخته بود و حتی نای غذا خوردن هم نداشت تا به داد معده ای که عادت داشت هر یک ساعت آن را پر کند، برسد.

ویبره گوشی اش بر تمام دردهایش اضافه شده بود. به ناچار دست دراز کرد و آن را برداشت. هنوز صدای نق پونه از اتاق کناری می آمد. با تتمه ی جانی که در بدن داشت تماس را برقرار و گوشی را به گوشش نزدیک کرد. الوی بی جانی که از دهانش خارج شد مانند آخرین ناله انسانی رو به احتضار بود.