نویسنده : منیر مهریزی‌مقدم

این کتاب روایتگر داستان دختری به نام سها است که درست از شش ماه قبل، بعد از حادثه تلخ و ناگوار مرگ والدینش تنهای تنها شده، او که حاصل ازدواج دوم پدرش با زنی ارمنی است از سوی خانواده ی پدری و حتی برادرانش که متعلق به همسر نخست هستند نادیده گرفته می شود. این در حالی است که دوستش آرزو از زمان مرگ والدینش تا کنون حتی برای یک شب او را تنها نگذاشته، اما یک روز غیبت آرزو باعث وقوع حادثه ای می شود که پایش را به بیمارستان باز می کند.

از سوی دیگر “بازیگر” ماجرای همایون فلاحی را به تصویر می کشد، مامور نیروی انتظامی که پسرعموی ندیده سها است و پس از اتفاق ناخوشایندی که برای سها رخ می دهد، با تماسی از سوی آرزو، برای اولین بار با دختر عموی افتاده در بستر بیماری خود ملاقات می کند.

گزیده ای از کتاب :
 

ای جان اگر رضای تو غم خوردن دل است

صد دل به غم سپارم بهر رضای تو

برایم غیرقابل باور و شاید هم انکار بود!

انگار لازم بود به این سفر بیایم و با آنچه گمان می کردم چرندیات است حس کنم آنچه را نمی توانستم باور کنم!

مدتی بود او را به چشم پسر عمو می دیدم، نه جناب سروان! برخوردهایش نسبت به قبل گرم تر شده بود. احساس مسئولیتش دلگرمی آورده بود و در نگاهش…

یک چیزی بود. مطمئنم حسی بود وگرنه فقط به خاطر احساس مسئولیت راهی را که به دو ساعت و به راحتی با هواپیما طی می شد برای خودش طولانی نمی کرد!

اگر جناب سروان سابق بود در برابر عصبانیتم کوتاه نیامده و آن طور نمی خندید!

کسی که کنار دریا صبورانه به درد دلم گوش داده و از درد خودش گفت جناب سروان فلاحی نبود. پسرعمو بود.

آنکه با ترانه عالیجناب عشق چشمهایش را می بست پسرعمویی بود که در کنارش احساس آرامش می کردم.

مشتی که به چانه مردک مست جشن تولد کوبید پر از غیظ بود. نگرانی و مراقبتش از من معمولی نبود!

علت این افکار که مدام همراهم بود از کجا می آمد؟ نکند عالیجناب عشق، آن کولی هرجایی آمده بود!