نویسنده : رویا اکبری

این کتاب روایتگر داستانی پیرامون دختری تنها به نام برکه است که بنابر جبر روزگار در خانه ای زیبا و باشکوه از زنی بیمار و سالخورده که اخلاقی سرد دارد پرستاری می کند؛ هرچند این کار سختی های بسیاری را با خود به همراه دارد، اما بودن در این خانه و رهایی از آوارگی برای برکه چیزی کم از بهشت ندارد. همه فرزندان زن سالخوره زندگی مستقل خود را دارند اما با این وجود حضور گاه و بی گاه شان همواره ذهن برکه را مشغول می کند و سوالاتی را برایش شکل می دهد. در این میان پسر کوچک تر خانواده که با وجود سن و سال کمش به عنوان قاضی فعالیت می کند بیش از هر چیز وجود برکه را تحت تاثیر قرار می دهد و آرامشی توام با بی قراری به دنبال می آورد.

داستان پرداختی عمیق به شخصیت ها دارد و از گذشته ای حکایت دارد که نقشی پر رنگ در آینده ایفا می کند.

گزیده ای از کتاب :

ترس مثل یک کوه عظیم روی شانه هایم افتاد. من تاب این حرف ها را نداشتم. چشمانم را بستم. چیزی درونم را می خورد. خون فواره زد روی صورتم. خون وارد دهانم شد. نفسم سنگین شد. وزنه ای سنگین روی سینه ام افتاد. زبانم مثل تکه سربی گداخته شد از خون های داغ درون دهانم، دنیا با همه سنگینی برایم سبک شد. بی وزن و اثیری!

چشم باز کردم داخل بهداری زندان بودم. انگار که درون قبر بودم. همه چیز برایم سنگین بود. سرم چرخید و اطراف را نگاهی انداختم. نگهبان سرک کشید. خیره شد به نگاهم. هیچ وقت لب هایش حرکتی نداشت. همیشه مثل آدم های سنگی نگاهم می کرد. دست بلند کردم. سرد گفت:

-سرمت داره تموم میشه.

دوباره دستم افتاد، یادم آمد بچه ها داشتند درباره زنی که خودکشی کرده بود حرف می زدند. چشمانم را بستم و زمزمه کردم، خدایا کاش کمکم کنی. کاش بدونی دیگه بسه برام.

همین روزاست که منم یا رگ بزنم یا خودم رو خفه کنم. بسه دیگه. پس کو مهربونی تو؟ همون یه سال؟ اونم که از دماغم در آوردی. داری تاریکی دنیا رو فقط نشون من میدی؟ من خسته شدم خدا!

پاهایم را می کشیدم. متلک های هم بندی ها مثل سنگ به صورتم پرتاب می شد. زندان که باشی پوستت کلفت می شود. دیگر از هیچ حرفی نمی رنجی. حالا من مثل سیب زمینی بی رگ و ریشه از میان کلمات زشتی که به رویم پرتاب می شد، از میان خنده های چندش آور آن ها به سمت اتاق می رفتم. خودم را به ندیدن و نشنیدن زدم. نباید نگاهشان می کردم.