كتاب «بازپسين گفت وگو» مصاحبه اي است كه بني لوي، فيلسوف جوان با سارتر كرده است و در آن سارتر به هيئت انديشمندي كهنسال پس از سال هاي بسيار مبارزه از اميدها و ياس هايش مي گويد.

در طول مصاحبه، سارتر راديكال ترين انديشه هاي خود را در برابر مسايل گوناگون مطرح مي كند. او «اومانيسم» را ستايش خودخواهانه مي خواند و به فضاي سرد حاكم بر انتخابات كه به اندازه كافي از حرارت انساني برخوردار نيست، مي تازد و دولت اتحاد شوروي را دست راستي لقب مي دهد. اما چه در برابر گفته هايي كه خود بيان مي كند و چه در پاسخ مصاحبه گر، جانب ادب و احتياط را حفظ مي كند.

حتي هنگامي كه «لوي» جوان بسيار تند او را خطاب قرار مي دهد، سارتر هوشمندانه مصاحبه گر را به جريان گفت وگو هدايت مي كند و سرانجام به او مي گويد كه «در آغاز فكر مي كرده با كسي سخن خواهد گفت كه يك منشي است اما اكنون بايد تو را به عنوان كسي كه در تفكر مشاركت مي كني نيز بپذيرم و دوتايي فكر كنيم.»

سارتر در اين كار بده و بستاني مي بيند كه انديشه اش در كهنسالي آن را شناخته است و اين آخرين درسي است كه بايد از مرد اول فلسفه در فرانسه آموخت.

قسمتی از این کتاب :

«اميد، جزو ذات انسان است. عمل انسان، متعالي و فرارونده است; يعني همواره در زمان حال، ناظر به موضوعي در آينده است، گرچه وي مي كوشد آن موضوع را در همين زمان حال تصور كند و تحقق بخشد، اما غايت آن كار در آينده است، همچنين تحققش و اميد. يعني همين نوع و شيوه عمل، يعني اين واقعيت كه هدفي داريم كه بايد تحقق پيدا كند.»