نویسنده : جان بولتون

   ترجمه : طهمورث غلامی ،مجید محمدشریفی

جان بولتون، مشاور سابق امنیت ملی رییس جمهور آمریکا، با ثبت کردن خاطرات کاخ سفید و شورای امنیت ملی ایالات متحده، سازمان ملل متحد، معاونت رییس جمهور در امور امنیت ملی و…، “اتاقی که در آن اتفاق افتاد” را که اثری است با ژانر سیاسی و اجتماعی و در عین حال جذاب ارائه داده است. او در اثر پیش رو خاطرات خود را از کاخ سفید و آن چه که پشت درهای بسته آن به وقوع می پیوندد به ثبت رسانده و هرچند تلاش داشته تا با این نوشتار ترامپ را بکوبد، اما آگاهانه یا ناآگاهانه کل نظام سیاسی آمریکا را زیر سوال برده و از واقعیت دولتی سلطه گر و مستکبر پرده برداشته است.

گزیده ای از کتاب :

ترامپ به دو دلیل مرتبط به هم با حضور نظامیان آمریکا در افغانستان مخالفت می کرد: اول: ترامپ قول داده بود که به «جنگ های بی پایان» در نقاط دور پایان خواهد داد؛ دوم، تداوم سوء مدیریت مسائل اقتصادی و امنیتی، غرایز او را علیه هزینه های احمقانه در برنامه های فدرال برانگیخته بود. در کنار این، ترامپ بر این باور بود که دیدگاهش درباره عراق درست بوده است و اکنون همه با او هم نظر هستند. البته خب نه همه.

استدلالی که من بارها درباره جنگ های بی پایان مطرح کردم این بود که ما این جنگ ها را آغاز نکرده ایم بنابراین تنها براساس حرف خودمان نمی توانیم به آن ها پایان دهیم. در کل جهان اسلام، فلسفه های افراطی که سبب این همه کشتار و ویرانی شده بودند، فلسفه هایی ایدئولوژیک سیاسی و البته مذهبی بودند. از زمانی که متعصبین مذهبی برای قرن ها جنگی علیه بشریت را به راه انداخته اند (که این هم یکی از نمونه های آن است) آمریکا و غرب به طور کلی هدف این جنگ بوده اند. نباید به این دلیل که از این جنگ ها خسته شده ایم یا برای تنظیم توازن بودجه، از این جنگ ها کناره گیری کنیم. مهم تر از همه اینکه این جنگ ها، تلاشی برای مطلوب تر و امن تر ساختن زندگی در افغانستان، عراق یا سوریه نیست. من یک ملت-ساز نیستم. (سیاست ملت سازی). من با این تحلیل مارکسیستی نیز موافق نیستم که شرایط اقتصادی بهتر مردمان را از تروریسم دور می سازد. [این جنگ ها] تنها به این دلیل است که از حادثه یازده سپتامبر دیگر و بدتر از آن جلوگیری کنیم، جایی که تروریست ها می توانند به سلاح های هسته ای، شیمیایی و بیولوژیک مسلح شوند. تا زمانی که این تهدیدات وجود دارند، هیچ جایی به آن اندازه دور نیست که از آن نگران نباشیم. تروریست ها با قایق های چوبی به آمریکا نمی آیند.