(تحلیل انتقادی خردستیزی در ادبیات عرفانی)

نویسنده : عبدالحمید ضیایی

آیا مبارزه ی افراطی عارفان با عقل استدلالی و ایجاد و گسترش انواع و اطوار درویش بازی ها و خانقاه سازی ها،برای فرار از عقل،باعث عقب ماندگی و تاخیر فرهنگی ما نشده است؟ آیا شهود عرفانی،که این همه عارفان برای آن تاکید نموده و بقیه ی انواع شناخت را ردمیکنند به نوعی دیکتاتوری معرفتی منجر نمیشود؟ مگر نه این است که میوه های تکنولوژی،روانشناسی،علوم سیاسی و اجتماعی،اقتصاد و...فقط بر شاخسار عقل جزوی یا استدلالی می روید؟ آیا فروکوفتن عقل،اراده ای آدمیان را در پای ارادت سالاری قربانی نخواهد کرد؟