نویسنده : اکبر ظریف‌تبریزیان

مشکل ما از روزی آغاز شد که برادرم پس از یک بیماری طولانی درگذشت و حاجی كال آبادی - پدرزن مرحوم - جا قبری در صحن قدس پیشکش او کرد. گرچه مرحوم پیش از مرگ گفته بود، دوست دارم در زمین بکر خدا، که بی تردید منظورش قبرستان عمومی شهر بود که در یک دشت بازو گسترده واقع شده است، به خاک سپرده شوم. و این آرزویا وصیت او نه به خاطر آرزویش که زمین پاک و بکر خدا را می خواسته، بلکه قبل از آن هم، در زمانی که هنوز رو به احتضار نبود و همچون دیگران می توانست بگوید و بخندد و برای مدتی کوتاه، شادی از دست رفته را احساس کند، بر زبان آورده بود «انسان وقتی مرد، چه توی چاه بیندازندش چه زیر خاک دفنش کنند، هیچ فرقی به حالش نمی کنه».