نویسنده : میترا گلچهر

شيشه گذشته شكست و حالا، آغازي دوباره است. ياد تو تنها جايي است كه مي‌توانم در آن پناه بگيرم، و زخم‌هاي كهنه من، ميراث آن‌هايي كه فكر مي‌كردم دوستم دارند! و شايد دستان تو مي‌توانند مرهمي براي اين زخم‌ها باشند. چه زيبا پيروزي‌ها و شكست‌هايمان، با هم تلاقي مي‌كنند. قصه‌هايمان چه نرم و سبك، يكي مي‌شوند، چه خوب است، هنوز لذت آرميدن در آفتاب زمستان... همين طور، لذت بردن از بخشي از وجودم. كه هنوز نتوانسته‌اند آن را بشكنند... و تو. دوست نازنين كه هنوز دوست داري گذشته‌ها را بداني، دست‌هايت را به من بده، ما دو تا يكي مي شويم و زندگي آغاز مي‌شود. دوباره آوازي از عشق، خشم، نفرت، آتش و دود برايت خواهم سرود. اگر چه دير شده باشد، ولي هرگز پايان نمي‌پذيرد.