نویسنده : وین دایر

   ترجمه : مریم رشتی‌زاده

نویسنده در کتاب پیش رو و طی چهار فصل می کوشد خواننده را از گرسنگی معنوی نجات دهد تا زندگی پرمعنایی داشته باشد. او به توصیف دنیای عدم، که همه چیز از آن نشات گرفته است می پردازد و تلاش می کند ما را از نفسی جاه طلب که دقیقا مقابل روحمان قرار گرفته است با تغییری کارآمد به خود واقعی یعنی روحمان باز گرداند تا بتوانیم به زندگی معنادار و آخرتی سعادتمند دست یابیم.

گزیده ای از کتاب :

-در حال و هوای خودخواهی، جاه طلبی مان می خواهد ما باور نماییم که منحصر به فرد هستیم و این که تنها فرد مهم در این دنیا هستیم. اگر ما به خوبی این باور را سرلوحه فکری خود قرار دهیم، آنوقت فکر کردن به دنیای بدون وجود خودمان مشکل می شود، و یا این که نمی توانیم دنیای هستی را برتر از خودمان بدانیم، کلمه ی کلیدی در فهرست خود دروغین مان “جدایی” است.

-اگر باور داشته باشیم که جدا و متمایز از دیگران هستیم، آن وقت به دلخواه خود دروغین مان عمل کرده ایم. ولی به یاد داشته باشید که ما از جهان نیستی به این دنیا قدم گذاشته ایم که مشخصه ی آن یگانگی است. اکنون بگذارید نظر شما را به این گفتگوی توماس مورتون جلب نماییم.” ما همه یکی هستیم. ولی فکر می کنیم که نیستیم. آنچه که ما باید با سرچشمه ی یگانگی مان بهبود بخشیم.” این گفتگوی مورتون طنینی از حقیقت را به همراه دارد، آن ها اصرار خود خودخواه را که فرمان جدایی از دیگر انسان ها را صادر می کند، انکار می کنند.

-اصرار خود جاه طلب بر جدایی برای این است که در چنین شرایطی ارتباط فرد با خود واقعی اش قطع می شود. زمانی که درک می کنیم و ارتباطی را که با همدیگر داریم محترم می شمریم؛ برای هوایی که تنفس می کنیم، آبی که می نوشیم، و خورشیدی که برای زنده ماندن به آن نیاز داریم ارزش قائل می شویم و مهمتر از همه، منبع نامرئی را که به ما حیات بخشیده است محترم می شمریم، آن وقت خود واقعی مان را به مکان حقیقی اش باز می گردانیم.

-راماتا ماهارشی گفته است: “هیچ دیگری وجود ندارد.” این فکری آزار دهنده است، و باعث می شود خود خودخواه را از میدان بیرون نماییم. جاه طلبی و استمرار آن در اثر باقی ماندن بر باور جدایی از دیگران به وجود می آید. باور جدایی در جاه طلبی باعث می شود ذهن در صدد تماس با دیگران به کار افتد: من از همه زیباترم، من از همه زیرک ترم، من از همه با استعداد ترم، من از همه کارآمد ترم، و هر چیز دیگر. با پذیرش این نگرش، ما به دنبال ثابت کردن این امر می رویم که از دیگران برتر هستیم. پس اگر این باور را داشته باشیم که جدایی معنا و مفهومی ندارد، دیگر نیازی نداریم تا برتری خودمان را به دیگران ثابت کنیم.