نویسنده : کاترین پاندر  

   ترجمه : محمود فلاح

آرزوی پدر آسمانی برای ما نعمت بیکران است، نه معیشتی بخور و نمیر. اگر فقیر باشیم نمی توانیم شادمان و خوشبخت باشیم. و انگهی، لزومی ندارد که فقير باشیم. فقیر بودن گناه است و فقیر بودن یک بد اقبالی مضاعف است زیرا به همان میزان که می توانید فقير باشید، می توانید غتی هم باشید. همانگونه که در کتاب مقدس وعده داده است: همه چیز از آن شماست.

در ازل ، خدا عالمی آفرید و آنگاه انسانی معنوی خلق کرد و او را در این جهان فراوانی داد تا بر همه ی اینها مسلط باشد، شما خدا را وادار نمی کنید که چیزی به شما بدهد، تنها کاری که می کنید این است که چشم دلتان یعنی ذهنتان را به روی میراث بیکرانی بگشایید که از ازل برای شما آفریده شده و به شما اختصاص داده شده است. برای گشودن چشم دل به این فراوانی دائم تکرار کنید:

من فرزند دولتمند پدری مهربانم، پس دل و جراتش را دارم که همواره توانگر باشم.

توانگری برای رشد و کمال معنوی ضرورت دارد، زیرا به آدمی این آزادی را می دهد تا بدون دل نگرانی درباره امور مالی و درگیری های زندگی روزمره، متوجه شکوفایی معنوی باشد.
برای رهایی از این اعتقاد که دیگران نمی گذارند به آرزوهايم برسم عبارات تاکیدی ویژه ای را تکرار می کردم تا یاری ام کنند که خدا را تنها منشأ موهبت ها و برکاتم بدانم...