نویسنده : صالحی نجف‌آبادی 

غلوّ در جوامع انسانی یكی از بیماری‌های فكری است كه انسان را به انحطاط می‌كشاند و جلوی رشد و ترقّی را می‌گیرد. همه اقسام غلوّ زیان‌آور و خطرآفرینند، غلوّ درباره پیشوا و مراد و قطب، غلوّ درباره پیغمبر و امام و اعتقاد به خدائی‌شان، غلوّ درباره حضرت علی و گفتن این جمله صغیر اصفهانی
در مذهب عارفان آگاه اللّه‌ علی، علی است اللّه‌
اعتقاد به اینكه علم امام غیرمتناهی است، اعتقاد به اینكه امام علم حضوری به همه امور غیبی و مافی‌الضّمیر مردم دارد و به علم حضوری می‌داند فلان كس مشغول دزدی است و فلان كس مشغول زناست و فلان كس مشغول قتل یك انسان مظلوم است و علم حضوری دارد كه فلان غذا مسموم است و آن را می‌خورد، و این‌كه در روایات آمده است: پنج چیزی كه در آخر سوره لقمان است علم آنها مختصّ به خداست و جز خدا كسی آنها را نمی‌داند صحیح نیست و امام آنها را به علم حضوری می‌داند، اعتقاد به اینكه امام قبل از آنكه به امامت برسد باید همه حقایق را بداند و به همه امور غیبی به علم حضوری احاطه داشته باشد، اعتقاد به اینكه همانطور كه ماشاءَاللّه‌ُ كانَ ماشاءَالْاِمامُ كانَ و هیچ فرقی بین خدا و امام در این جهت نیست، اعتقاد به اینكه عیسی و مادرش مریم معبود انسان‌ها هستند. همه اموری كه ذكر شد از اعتقادات جمعی از ایرانیان و بعضی از عُلماست. كتاب حاضر به این منظور نوشته شده است كه ثابت كند این‌گونه اعتقادات مخالف عقل و مخالف اسلام است و كسانی كه این‌گونه اعتقادات را دارند باید از این راه بازگردند و به آنچه مقتضای عقل و اسلام است معتقد شوند. امید است این كتاب چنین اثری داشته باشد كه اگر چنین باشد ما به هدف خود رسیده‌ایم .