نویسنده : ابراهیم صالح‌آبادی

عدم نقد آثار جامعه شناسی در ایران و عادات غیر انتقادی در جامعه شناسی ایران موجب شده است که آثار علمی تولید شده مورد نقد قرار نگیرد و تولیدات علمی آماج تقاضاهای بیرونی قرار بگیرد.این آثار بعد از تولید معمولا توسط جامعه علمی خوانده نمی شود و بر این اساس نقدی نیز از این آثار منتشر نمی شود.
بعد از نقد چنین آثاری مولفان نیز هیچ برخوردی (بد یا خوب) با چنین نقدی ندارند و آن ها اساسا پی گیر باز خورد آثار خود در جامعه علمی نبوده اند.کتاب منطق جامعه شناسان سیاسی ایران،تحلیل انتقادی پژوهش های منتشر شده جامعه شناسی سیاسی در ایران در صد بررسی الگوی تبینی محققان ایرانی است که در حوزه جامعه شناسی سیاسی آثاری منتشر کرده اند. کتب نشان می دهد که الگوی ب کار رفته در هر دو اثر متفاوت از دیگری بوده و از تبیین های علمی مندرج در کتاب های فلسفه علوم اجتماعی به دور هستند. باعنایت به نبود یک الگوی مشخص در چنین آثاری کشف منطق علمی این آثار نیز مشکل است و مسلم است که الگوی اصلی و معیارها ما برای مقایسه نیز از نقد مبرا نیست.
نقدهای ما کمتر درگیر مباحث روش شناسی،معرفت شناسی و مباحث فلسفه علوم اجتماعی می شود ما درباره روش ان ها صحبت نمی کنیم که آیا آن ها از فرد گرایی روش شناختی استفاده کرده اند یا از روش های فراپوزیتویستی؟ هدف ما درگیر شدن در مناقشات نیست. سعی می کنیم نقد درون پارادایمی انجام دهیم.می خواهیم نشان دهیمکه آیا محققان در آثار خود توانسته اند مدعای خود را به صورت مستدل نشان دهند یا خیر؟ مستدل بودن مدعای محققان بر این امر دلالت دارد که به روش های به کار رفته در کتاب،چقدر خود محقق،خوانندگان و جامعه شناسان سیاسی را اقناع و مجاب نموده است.محققان تا چه اندازه ای توانسته اند دلایل محکمه پسند ارائه نمایند و خود را قانع و مخالفان را مجاب سازند.