پروفسور فرامرز رفیع پور از معدود جامعه شناسان ایرانی است که همواره به مساله های بومی فکر کرده و درباره آنها نوشته است. کتاب«توسعه و تضاد» در نقد سیاستهای توسعه ای دولت سازندگی، «سرطان فساد اجتماعی» درباره علل اجتماعی رشد شهرام جزایری ها، کتاب «موسیقی احساس جامعه» درباره گرایش های نسل جوان، کتاب «آناتومی جامعه» درباره ساختار اجتماعی ایران و اخیرا نیز کتاب حجیم و گرانسنگ «دریغ است که ایران ویران شود» را به دست طبع سپرده اند

نویسنده در مقدمه چنین توضیح می دهد:متغییرهای مورد بررسی در این پژوهش به شرح ذیل می باشند:

ابتدا تلاش بر آن است تا در یک قالب وسیع تر بین المللی نشان داده شود که در رقابت های بین المللی، کشورهای قوی تر چه اهدافی را در کشورهای ضعیف تر دنبال و برای دستیابی به آن اهداف از چه روش هایی استفاده میکنند
در مرحله بعد به آن می پردازم که در این قالب بین المللی، آنها از آغاز ارتباط، برای ایران چه جایگاهی را ترسیم و تنظیم کرده، به چه اقداماتی دست یازیده و چه ریل هایی را برای استثمار تنظیم و تثبیت کرده اند که تا به امروز بطور خودکار فعال اند. سپس خواهیم دید که انقلاب اسلامی تا چه حد با اهداف آنها سازگار بوده و از کجا تا چه میزان با اهداف آن ها در تضاد قرار گرفته است و در نتیجه آنها
برای مقابله غیر نظامی، بر پایه چه مدل های فکری (تئوریکی) پیش می روند و بر آن پایه، چه اهدافی را با چه اقداماتی دنبال می کنند. مهم ترین این اقدامات در زمینه های زیر مورد بررسی قرار می گیرند
نظام تفکر
نظام فرهنگی
نظام مذهبی
نظام اجتماعی
نظام حکومتی و نظام سازمان
نظام اقتصادی

از آنجا که مسائل در زمینه های فوق بطور جمعی در ارتباط متقابل همزمان بر وضعیت تاثیر می گذارند، اولا تفکیک فصول فوق برای دستیابی به یک شناخت ساختارمند است و ثانیا تقدم و تاخر آن ها نیز مبتنی بر قواعد منطقی است. درحالیکه در عمل آن ها با یک نظم منطقی تاثیر نمی گذارند. لذا در تشریح متن نیز ناگزیر خواهم بود که گاه برخی مطالب را تکرار کنم تا ارتباط بین مطالب برای خواننده روشن شود. در عین حال در پایان تلاش خواهد شد که ارتباط بین بخش های فوق بطور خلاصه به گونه ای پیوسته تشریح شوند

از آنجا که در این کار با تمام نیرو بر روی حل مسائل مهم و اصلی ایران متمرکز بوده ام، بر عکس مباحث تئوریکی مطرح در فهرست دروس دانشگاهی و کتاب های درسی منبعث از تئوری های خارجی، در این کار ماهیت کار چنان بود که منابع خارجی جدید زیادی که بتوانند مستقیما به تبیین مسائل کمک کنند، کمتر یافت می شد؛ مگر منابعی که بسیار غیر مستقیم با آن مربوط شود. لذا روش من بر آن بوده است که در کنار استفاده معمول از منابع خارجی، با اولویت بیشتر از آنگونه منابع بومی و پرارزش خودمان که می تواند به درک و تبیین مسئله بیشتر کمک کند، استفاده و آنها را احیا نمایم. بدین معنی که در توزیع زمان برای مطالعه منابع، آنجا که در زمان محدود می بایست بین یافتن آخرین منابع جدید خارجی و یا مفید ترین منابع داخلی، یکی را انتخاب می کردم، دومی را بر تکمیل لیست آخرین منابع خارجی ترجیح دادم.