نویسنده : آیدین آغداشلو

   ترجمه : سهراب مهدوی

كتابيست از نقش آفريني هنرمندانه آيدين آغداشلو،‌ يكي از تكروترين و پر نفوذترين افرادي كه هرگز دل بدست اكثريت مردم نداده است و از قاعده ي فرهنگ فرو دست و نسيان زده پيروي نكرده است. آثارش فصيح ترين لهجه ي تجسمي در هنر امروز ايران است، آن چنان كه شايد بتوان گفت آن را از سعدي سخن سراي محبوبش آموخته است. نمايشي زيبا كه آن را با عنوان تراژيك مي شناسيم. زيبايي فرّار كه محكوم به مرگ است.

گزیده ای از کتاب :

اگر هنر نتواند امر نو و عتيق را توامان در خود بيابد بي شك خود را از هديه ي پيام آوران الهام محروم كرده است. چرا كه دختران خاطره اند. و خاطره بي آن كه پيوندي بين حال و گذشته برقرار كرده باشد محال است.

و پرشمار نيستند آنهايي كه هدايايي چنين را از خود دريغ نكرده باشند. و كم شمارند آنها كه مي دانند تاريخ بسي افزون بر امري تقويمي است و از آن بر مي گذرد و چنان به فرهنگ شكل مي بخشد كه سرانجام به اهرمي كارآمد و ابزاري ضروري مبدل مي شود و در ساخت زيست جهان انسان معنا ساز جهان مند.