نویسنده : ماتی ویسنی‌یک

   ترجمه : محمد کریمیان ،رضا ساکی

اگر از طرفداران ماتئی ویسنی‌یک هستید، کتاب آخرین گودو، شامل سه نمایش‌نامه‌اش را به‌هیچ وجه از دست ندهید؛ آخرین گودو، صدایی پس از روشنایی و زیزفون دوم از سمت چپ.

آخرین گودو: (۲)

نمایش‌نامه‌ای یک پرده‌ای و کوتاه اما عمیق و گیرا. ماتئی ویسنی با نوشتن این نمایش‌نامه‌ی پست مدرن که تقابل بکت و کاراکتر گودو است، هم توانسته موقعیتی سورئال، کمیک و ابسورد خلق کند، و هم نشان دهد که چقدر خوب، بکت و آثارش را شناخته. ساموئل بکت نمایش‌نامه‌های کوتاه و تک پرده‌ای کم ندارد و ویسنی‌یک هم با توسل به نمایش‌نامه‌‌ای یک پرده‌ای، آخرین گودو را تحت تاثیر نمایش‌نامه‌ی «در انتظار گودو»ی بکت نوشته و جهان‌بینی خودش را هم در آن دخیل کرده به این صورت که بکت در آن نمایش‌نامه سرنوشت بشر را زیر سوال برده بود و ویسنی‌یک در آخرین گودو، با در نظر گرفتن جهان هستی به‌صورت صحنه‌ی نمایش، دنیا را زیر سوال برده.

در آخرین گودو هم، کفش نمادی‌ست از وابستگی آدمی به این دنیا و شاهکار دیالوگ‌نویسی ویسنی‌یک در دو دیالوگ پایانی خلاصه می‌شود، یعنی وقتی که داستان و همه‌ی دیالوگ‌ها بین بکت و گودو را می‌رساند به آخرین مکالمه‌ی ولادیمیر و استراگون در نمایشنامه‌ی در انتظار گودو:

«گودو (با صدای مصمم می‌پرسد): چیکار داری می‌کنی؟
بکت: دارم کفشم رو در میارم. تا حالا برات پیش نیومده؟»

صدایی از پس روشنایی و زیزفون دوم از سمت چپ: 

دو نمایش‌نامه‌ی دیگر این کتاب هم در فضایی ابسورد اتفاق می‌افتند و نگرش ویسنی‌یک و اثری که دیکتاتوری و کمونیسم روی او گذاشته را هویدا می‌سازند.

آدم‌هایی که مدام با یکدیگر درگیرند و می‌خواهند حرف و نظر خودشان را به بقیه به قبولانند و در نظر نمی‌گیرند که هر فردی، دیدگاه، مسائل و مشکلات خودش را دارد. آدم‌هایی که نمونه‌هایی از همه‌ی ما هستند، مایی که نوعی خوی و خصلت دیکتاتوری درمان، وجود دارد و نهادینه شده است.