نویسنده : ارنست همینگوی

   ترجمه : رضا قیصریه

داستان معروف«آدم‌کش‌ها» در یک غذاخوری معمولی اتفاقی می‌افتد، و همینگ‌وی با گزینش تصویر کوچکی از جامعه‌ـ یک گوشة کوچک، یک غذاخوری‌ـ سعی می‌کند فاجعة یک جامعة بزرگ را در برابر دید ما ترسیم کند، و این فضای کوچک، بی‌آن‌که که خط و ربط آشکاری از آن در متن نمایان باشد، تعمیم داده می‌شود به کل جامعة پهناور آمریکا در دهه‌های نخستین قرن میلادی گذشته. در این فضای محدود قرار است یک جنایت واقع شود، یک جنایت سازمان‌یافته، شریرانه‌ترین نوع جنایت.

در واقع کشتن آدم‌ها، حتی یک آدم دمِ مرگ، با نقشه قبلی به مراتب وحشیانه‌تر و دد‌منشانه‌تر از آن است که یک زنجیر‌پاره‌کردة کله‌خر ناگهان مسلسلی در دست بگیرد و رو به مردم آتش کند؛ گیرم آندره برتونِ سورئالیست به رگبار بستن مردم بی‌گناه را در یک خیابان شلوغ سورئالیستی‌ترین واکنش‌ها می‌داند. در حقیقت جنایت سازمان‌یافته مظهر فاشیسم است، یعنی قساوت‌آمیز‌ترین نوع واکنش انسانی.

شاید این اشاره ضروری باشد که مخالفت با حکم اعدام، از سوی برخی از سازمان‌ها و نهادهای مدنی در پاره‌ای از کشورها، کمابیش، از همین دیدگاه نشأت می‌گیرد؛ زیرا به زعم آن‌ها حکم اعدام نیز نوعی تصمیم تشریفاتی و سازمان‌یافته است که انسانی را، ولو مجرم و محکوم، در انتظاری وحشتناک ذره ذره و به دفعات می‌کشد.