بارت نقد و حقیقت را در سال 1966 در بحبحوحه ی مباحث های قلمی دو جناح نقد نو و نقد قدیمی در فرانسه، در پاسخ به محافل کهنه اندیش ادبی و دانشگاهی نوشت، و در آن از نقد نو که آن را نقد تاویلی می نامد در مقابل نقد کهنه و به قول او «نقد فرهنگستانی» دفاع کرد. نقد و حقیقت در مجموعه ی آثار بارت جای ویژه ای دارد و در آن او از ساختگرایی به پساساختگرایی و هرمنوتیک نزدیک می شود. از آزادی نقد در بازنگری آثار کلاسیک با برداشتی نو دفاع می کند و اثر را دارای معناهایی چندگانه می داند که سبب می شود ناقدان بتوانند در زمان های گوناگون از زاویه های مختلف درباره ی آن سخن بگویند.