این کتاب مجموعه‌ای از مقاله‌های داریوش آشوری است که درباب هنر و ادبیات، به‌ویژه شعر، از منظری فلسفی‌مآبانه و گاه جامعه‌شناسانه نگاشته شده است. چند مقاله‌ی نخست این مجموعه که عمدتاً درپی به‌دست‌دادن تعریفی است از گوهر و ذات شعر، ایرادی اساسی دارد. زبان این نوشتارها سمت‌وسویی ادیبانه و زبان‌ورزانه دارد و این، با ماهیت چنین پژوهشی یک‌سره ناسازگار است. نویسنده گاهی حتی تا چند صفحه را صرفاً به درازگویی درباره‌ی موضوعاتی می‌پردازد که چندان ناآشنا و نیازمندبه‌توضیح نیست. به‌گمان‌من، این ویژگی ایرادی اساسی است. در ادامه، مقالاتی است مشتمل‌بر گشت‌وگذارهایی در جهان شعری نیما، سپهری،، حافظ و اخوان که نکته‌های سودمند و باریک‌اندیشانه‌ای در آن به‌چشم می‌خورد. درخشان‌ترین بخش این کتاب مقاله‌ای است که به واکاوی و نقد کتاب «ادبیات چیست؟» سارتر پرداخته است و نقدهایی کاملاً بجا و درخوردرنگ را مطرح می‌کند. دو مقاله‌ی پایانی کتاب هم مروری است بر دو نمایش‌نامه و بازنمودن جهان‌بینی نهفته در آن دو: «درانتظار گودو» از بکت و «کرگدن» از یونسکو.