کاوشی در ماهیت و سرشت کمدی، از دیدگاهی متفاوت با روال رایج و پیرو سنت ارسطویی نقد، که پس از رد نظریه های روان‌شناختی - که کمدی را با خنده مربوط می‌دانند - به بررسی آثار کمیک در ادبیات، تئاتر و سینما می‌پردازد. کمدی‌ها به دو مقوله عمده "آریستوفانی" و "شکسپیری" تقسیم می‌شوند و رابطه کمدی با زمینه های نزدیک به آن چون طنز و گروستک و پوچی بررسی می‌شوند.

بخش مبسوطی از کتاب به موشکافی در رابطه کمدی و تراژدی به ویژه تئاتر ویژگی یافته و نشان داده شده کمدی اغلب در دل مضمون‌های تراژدیک به اوج خود می‌رسد. برداشتی که سرانجام در خواننده پدید می‌آید آن است که کمدی به عنوان یک نوع ادبی غالبا بار و پیامی نه کم‌اهمیت‌تر از تراژدی یا دیگر مقوله‌های ادبی همراه دارد.