نویسنده : سولماز اسعدی

ظهر خلوتی بد. از جوی پر آب کوچه که پریدم، حس کردم حس کردم از پشت سرم صدای پا می‌آید. این جوروقت‌ها معذب می‌شوم، کند می کنم تا یارو زودتر رد شود  و بیفتد جلو اما او کند و بی حوصله می‌آمد. برگشتم و پشت سرم را نگاه کردم. کسی نبود. دوباره که راه افتادم، لخ لخش شروع شد. انگار پارچه ای زیر پاش کشیده می‌شد رو آسفالت. قدم‌هام تند کردم تا زودتر برسم به خیابان اصلی. کوچه اما کش می‌آمد و دراز می‌شد. سایه‌اش را پشت سرم دیدم. یک سایه سیاه و کوتوله.