(درآمدی بر ادبیات انتقادی نظریه‌ی مبنا)

نویسنده : گویا بزرگی

«چکمه»، یک دنیای ساختگی است. چکمه می‌تواند هر چیزی باشد؛ یک شیء، یک آدم، یک باور غلط و هر چیز دیگری مانند آن. خلاصه ممکن است هر چیزی باشد که یک آدم آسایش خود را فقط و فقط در وجود آن می‌بیند و بدان تکیه می‌کند؛ بی چون و چرا و بدون اینکه اصولا دنیای ممکن دیگری به تصویر درآورد. چکمه جایی است که آدم به آن دلبسته و دلخوش شده است و لذا نمی‌خواهد از جایی که هست، یک گام دگر به بیرون بردارد و از منظر بزرگ‌تری به خود و ابته به زندگی نگاهی بیندازد. چنین آدمی در زمان حال و درست در یک جا، که شاید ناکجا است و سست و شکستنی است، جا خوش کرده و بی‌وقفه بر آن پافشاری می‌کند. آینده ناگزیر خواهد آمد؛ اگر چه او برای چنین آینده‌ای آماده نباشد. در پایان هیچ چیز دیگری نیست! هرچه هست، نیستی و نابودی است.